ANI ZSRR, ANI ROSJA – REPREZENTACJA KRAJU, KTÓREGO NIE BYŁO
26 grudnia 1991 roku to dzień, który przeszedł do historii świata. Związek Radziecki, jedno z dwóch supermocarstw XX wieku, państwo o powierzchni 70 razy większej od Polski zostało rozwiązane. Poza wszystkimi poważniejszymi konsekwencjami upadku ZSRR, powstał też dylemat, co zrobić z piłkarską reprezentacją, która w przeszłości odnosiła wielkie sukcesy. Złożona z piłkarzy wielu republik drużyna miała wystartować na piłkarskich Mistrzostwach Europy w Szwecji, rozgrywanych w roku 1992. Problem w tym, że nie istniało już państwo, które miało być reprezentowane.
Zespół Związku Radzieckiego, u schyłku swojego istnienia pod koniec lat 80. miał spore problemy z publicznością. Masowe demonstracje przeciwko władzy Moskwy przeniosły się także na boiska piłkarskie. W 1986 roku w towarzyskim meczu ZSRR z Anglią rozgrywanym w Tbilisi publiczność oklaskiwała wyłącznie Wyspiarzy. Do incydentu, który nie przypadł do gustu radzieckim oficjelom, doszło także w ormiańskim Erywaniu, gdzie widzowie krzyczeli „Litwa” oraz „Łotwa” na znak solidarności z coraz silniejszą w tych krajach opozycją.
Problemy zaczęły się także w lidze. W 1990 roku dwukrotni mistrzowie ZSRR, Dinamo Tbilisi wycofali się z rozgrywek. Startu w lidze odmówiła też inna gruzińska drużyna – Guria Lanczchuti. Przykładem tych zespołów poszedł litewski Żalgris Wilno. Stan radzieckiej piłki idealnie odwzorowywał sytuację polityczną upadającego kraju. Nic nie mogło jednak podważyć dobrych wyników osiąganych przez reprezentację prowadzoną przez Anatolija Byszowca. W 1988 na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu jego ekipa wywalczyła złoto.
Po upadku ZSRR większość państw, które wcześniej twor Czytaj dalej...
ANI ZSRR, ANI ROSJA – REPREZENTACJA KRAJU, KTÓREGO NIE BYŁO
26 grudnia 1991 roku to dzień, który przeszedł do historii świata. Związek Radziecki, jedno z dwóch supermocarstw XX wieku, państwo o powierzchni 70 razy większej od Polski zostało rozwiązane. Poza wszystkimi poważniejszymi konsekwencjami upadku ZSRR, powstał też dylemat, co zrobić z piłkarską reprezentacją, która w przeszłości odnosiła wielkie sukcesy. Złożona z piłkarzy wielu republik drużyna miała wystartować na piłkarskich Mistrzostwach Europy w Szwecji, rozgrywanych w roku 1992. Problem w tym, że nie istniało już państwo, które miało być reprezentowane.
Zespół Związku Radzieckiego, u schyłku swojego istnienia pod koniec lat 80. miał spore problemy z publicznością. Masowe demonstracje przeciwko władzy Moskwy przeniosły się także na boiska piłkarskie. W 1986 roku w towarzyskim meczu ZSRR z Anglią rozgrywanym w Tbilisi publiczność oklaskiwała wyłącznie Wyspiarzy. Do incydentu, który nie przypadł do gustu radzieckim oficjelom, doszło także w ormiańskim Erywaniu, gdzie widzowie krzyczeli „Litwa” oraz „Łotwa” na znak solidarności z coraz silniejszą w tych krajach opozycją.
Problemy zaczęły się także w lidze. W 1990 roku dwukrotni mistrzowie ZSRR, Dinamo Tbilisi wycofali się z rozgrywek. Startu w lidze odmówiła też inna gruzińska drużyna – Guria Lanczchuti. Przykładem tych zespołów poszedł litewski Żalgris Wilno. Stan radzieckiej piłki idealnie odwzorowywał sytuację polityczną upadającego kraju. Nic nie mogło jednak podważyć dobrych wyników osiąganych przez reprezentację prowadzoną przez Anatolija Byszowca. W 1988 na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu jego ekipa wywalczyła złoto.
Po upadku ZSRR większość państw, które wcześniej twor Czytaj dalej...